Przepis, jak to zrobić. Ale, żeby to zrobić, trzeba ruszyć swoje cztery wielkie szacowne tłuste litery. A to może być nie do przeskoczenia

Chyba już w całej Unii Europejskiej (UE) nie ma ani jednego państwa, które by nie należało do PIGS (Portugal, Poland, Република България, Ireland, Italy, Grece, Germany, Grand-Duché de Luxembourg, Spain, Slovakia, Slovenia, Sweden, Suomen tasavalta). To, że nazwa jakiegoś państwa nie zaczyna się na literę należącą do pigs, nie znaczy, że to państwo samo do PIGS nie należy. Sytuacja gospodarcza jest zła nie tylko tam, gdzie widać, że jest zła. Przecież gospodarka państw dzisiaj typowanych na bankrutów, wstrząsanych gwałtownymi zamieszkami, wczoraj była wychwalana, jako wzorcowa. Głupim nazywany był ten, kto ich naśladować nie chciał.

Kiedy stręczono nam Anschluß, zapewniano nas, że staniemy się drugą Irlandią, dokonamy skok gospodarczy jak Hiszpania i Portugalia, a szmalec będziemy rwali pełnymi garściami, jak Grecy. Jeżeli teraz gospodarka jakiegoś członka UE zbiera pochwały, to należy odnosić się do nich z nieufnością, jak do pochwał naszych wczorajszych wzorców.

Dlatego też tworzenie podziałów na państwa w sytuacji lepszej i gorszej jest sztuczne. Oprócz sztuczności jest też sprzeczne z samą ideą UE. Przecież po to nadano jej obecny kształt, abyśmy solidarnie uczestniczyli nawzajem w swoich kłopotach. Abyśmy wszyscy jechali na jednym wózku (to nie jest aluzja do brzmienia nazwiska Pana Profesora Przewodniczącego Rotacyjnego Półkadencyjnego Parlamentu Europejskiego, przysłowie jest wcześniejsze).

Ale nie wszystkie obietnice twórców EU zostały spełnione. Skoro nie została spełniona obietnica rozkwitu gospodarczego, powszechnego dobrobytu i błogostanu, to może też nie została spełniona obietnica solidaryzmu i wspólnej jazdy na jednym wózku. Nawet, jeżeli na jednym wózku nie jedziemy, to związki gospodarcze i finansowe są tak ścisłe i silne, że już tonący pociągną za sobą mających utonąć w przyszłości.

Sztuczny jest podział na strefę € mającą kłopoty większe i państwa do strefy € nienależące mające mieć rzekomo kłopoty mniejsze. Ale to nie jest jedyny ze sztucznych podziałów.

Podziałem sztucznym nie mniej jest podział na dłużników i wierzycieli. Według tego podziału dłużnicy mają znajdować się w sytuacji gorszej, a wierzyciele w lepszej. Dłużnicy mają się wysupływać z ostatnich miedziaków, zaciskać pasa, przyjmować programy oszczędnościowe, ciąć wydatki, wyprzedawać za bezcen swoje rodowe srebra (czy Wokulski wykupując weksle Łęckich ustanowione na zastawie ich rodowych sreber postąpił źle?), obniżać poziom życia, klepać biedę, dziadować, niedojadać, niedopijać, niedosypiać, niedoj… no… mniejsza o to, co jeszcze, a wierzyciele będą tylko tuczyli się ich wielką krzywdą. Jakże zatem wobec tylu różnic położenia mogłem napisać, że podział na dłużników i wierzycieli też jest sztuczny? Przecież wszyscy widzą na własne oczy, że te różnice są. Dłużnicy nie rozbijają się luksusowymi limuzynami, a wierzyciele nie rzucają koktajli Mołotowa. Ale, jak to już zauważył Fryderyk Bastiat, od tego, co widać, ważniejsze jest to, czego nie widać.

Oto bowiem Gwiazdowski opisał sytuację wierzycieli, http://blog.gwiazdowski.pl/index.php?subcontent=1&id=979.

Ujmując rzecz językiem bardziej gminnym sytuacja wierzycieli jest podobna do sytuacji pacjenta, bohatera dowcipu, który przyszedł do wenerologa i pokazał mu swój członek. Lekarz zbadał i zdiagnozował syfa w ostatnim stadium. Pacjent przestraszył się, czy będzie konieczna amputacja. Lekarz go uspokoił, że amputacja nie będzie konieczna. Wystarczy trącić, sam odpadnie.

Zachodzi tu prawidłowość opisana w przysłowiu. Jeżeli ktoś ci pożyczył sto złotych, to on ma cię w garści, jeżeli natomiast ty od kogoś pożyczyłeś milion, to ty masz go w garści.

Co zatem robić? Przyjrzyjmy się, co robili inni dłużnicy.

Weźmy dajmy na to taki np. wybitny działacz socjalistyczny Adolf Hitler. Zadłużył się tak bardzo, że postawił się w niezwykle trudnym położeniu.

„[…]

W lipcu 1932 roku hitlerowcy uzyskali 13,7 miliona głosów, ale nie zdobyli bezwzględnej większości. To było ich szczytowe osiągnięcie, po nim nastąpiło załamanie. W ciągu kolejnych czterech miesięcy Hitler stracił prawie dwa miliony głosów. Spadek postępował w coraz szybszym tempie. Oto układ sił politycznych w Niemczech pod koniec 1932 roku.

hitlerowcy	11,8	mln głosów;
socjaldemokraci	8,1	mln głosów;
komuniści	5,8	mln głosów.

Trzeba tu przypomnieć, co nam zawsze mówiono: zwolennicy Hitlera to drobni sklepikarze, socjaldemokraci — drobna burżuazja, a komuniści — partia klasy robotniczej. Jeśli jednak wierzyć wynikom licznych sondaży w początkach lat trzydziestych, to drobnych sklepikarzy i przedstawicieli drobnej burżuazji było w Republice Weimarskiej dwa razy więcej niż proletariuszy. Innymi słowy, wszystkie teoretyczne konstrukcje Marksa już wtedy zweryfikowało i obaliło samo życie, i to właśnie w wysokouprzemysłowionych Niemczech. I jeśli tam właśnie za Hitlerem opowiadało się 2–3 razy więcej ludzi niż za Thälmannem, to kto był naprawdę przedstawicielem interesów większości klasy pracującej?

Uczono nas zawsze, by partii Hitlera nie nazywać socjalistyczną, lecz socjalizującą, że to niby u nas panuje prawdziwy socjalizm, a socjalizm Hitlera nie do końca jest słuszny. Trzeba tu przypomnieć, że Hitler postrzegał ten problem dokładnie odwrotnie: uważał, że to on reprezentuje prawdziwy socjalizm, socjalizm natomiast typu leninowskiego jest skażony, wypaczony, stanowi odstępstwo od pierwotnych założeń ideologicznych. Proponuję więc partię Hitlera nazywać tak, jak nazywał ją on sam i zwolennicy: Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partią Robotniczą. Nie ma sensu toczyć sporów o to, co jest prawdziwym socjalizmem, a co jego wypaczoną formą — każdy socjalizm jest dobry, póki jego wyznawcy nie dojdą do władzy.

Tak więc narodowosocjalistyczną partia Hitlera znalazła się w dosyć opłakanej sytuacji. Był to prawdziwy kryzys. Klasa robotnicza Niemiec po prostu nie miała już środków na finansowanie swojej partii. Stąd prawdziwi socjaliści, robotnicy, przedstawiciele proletariatu mieli je brać? Proces rozkładu partii hitlerowskiej zaczął przybierać na sile.

Warto zajrzeć do dzienników Goebbelsa z tamtego okresu: »nadzieje całkowicie się rozwiały«, »w kasie nie ma ani feniga«, »brakuje pieniędzy, nikt nie udziela kredytu«, »gonimy resztkami sił«.{W przypisie, [W:] D. Milenikow, L. Czarnaja, »Pieriestupnik nomier odin«, Moskwa 1991, s. 134.} Sytuacja więc wyglądała tak, że partia Hitlera nie miała już funduszy na piwo dla członków oddziałów szturmowych, na brunatne koszule, buty, sztandary i pochodnie, na werble, ulotki i odezwy, na wydawanie literatury propagandowej, na prowadzenie nowej kampanii wyborczej i utrzymanie aparatu partyjnego.

Hitler rozważał dwa warianty działania: pierwszym była ucieczka, drugim - samobójstwo. Istnieje na to pisemne potwierdzenie, choćby we wspomnianych już dziennikach Goebbelsa, oczywiście nie przeznaczonych do druku.

Dziesięć lat po kryzysie sam Hitler tak oto się wypowiadał w wąskim kręgu najbliższych współpracowników: »Najgorzej wyglądały sprawy w roku 1932, kiedy musieliśmy podpisać mnóstwo zobowiązań finansowych, żeby mieć z czego finansować prasę, kampanie wyborcze i w ogóle całą robotę partyjną. [...] W imieniu NSDAP podpisywałem te pożyczki, świadom faktu, że jeśli jej działalność nie zakończy się sukcesem, wszystko będzie stracone".[W przypisie, »Zastolnyje razgowory Gitlera«, Smoleńsk 1993, zapis z 5 maja 1942.]

W końcu 1932 roku Adolf Hitler politycznie był człowiekiem skończonym. Wciąż jeszcze pozostawał najpopularniejszym politykiem Niemiec, ale partia tkwiła po uszy w długach, absolutnie niewypłacalna. Niemiecki narodowy socjalizm był skazany na zagładę. Hitlera mógł uratować jedynie cud. Ale cuda się nie zdarzają.

[…]

Poniósłszy klęskę w wyborach, Hitler ucieknie z kraju albo strzeli sobie w łeb, a jeśli nie — znajdzie się w więzieniu za niezapłacenie wielomilionowych długów. Jego partia pójdzie w rozsypkę: kto będzie chciał pozostać członkiem zbankrutowanej partii i płacić jej długi po klęsce wyborczej, skoro nawet przed wyborami nikt się do tego nie kwapi?

[…]

Przed naszymi oczyma rysuje się także historia narodzin i rozwoju niemieckiego narodowego socjalizmu, którego przywódcą był Hitler, a następnie kryzys owego ruchu w 1932 roku, kiedy to był on bliski upadku. Wydawało się, że wszystko przepadło. Autorzy [Danił Mielnikow, doktor nauk historycznych, profesor i Ludmiła Czernaja, publicystka i tłumaczka] cytują wypowiedzi niemieckich polityków z samego końca 1932 roku: Hitler skazany na klęskę, Hitler skończony jako polityk, na Hitlerze można postawić krzyżyk. Sami są zdania, że niewiele brakowało, a od partii Hitlera odstąpiliby wszyscy jej dotychczasowi zwolennicy, on sam zaś, jeśliby nie uciekł z kraju i nie popełnił samobójstwa, znalazłby się w więzieniu za długi.

[…]”

Wiktor Suworow, Ostatnia republika, tłumaczyli Andrzej Bobrowski i Dorota Majeńczyk

Hitlerowi pożyczali Żydzi. Zamiast pożyczone pieniądze im oddać, Hitler wpadł na genialny pomysł. On ich po prostu wymordował.

I teraz historia się powtarza. Komisja Europejska (KE) robi wszystko, aby ustrój UE upodobnić czym bardziej do socjalizmu Marxa w interpretacji Hitlera.

Owszem, w niektórych dziedzinach KE nawet Hitlera prześcignęła. Np. w UE jest więcej socjalizmu. Państwo w gospodarkę ingeruje bardziej niż III Rzesza Niemiecka. I wymusza największy reket. Innym polem, na którym KE prześcignęła Hitlera jest sodomia.

Narodowo Robotniczą Socjalistyczną Partię Niemiec założyli weterani pierwszej wojny światowej. Większość weteranów pierwszej wojny światowej wyniosła z niej wspomnienia przykre. A już najbardziej przykro wspominali wojnę pozycyjną. Zmuszenie do długotrwałego przebywania w okopach. Ale nie założyciele Narodowo Robotniczej Socjalistycznej Partii Niemiec. Im przebywanie w wyłącznie męskim gronie, w ścisku, w okopie bardzo się podobało. Aby te swoje przyjemności móc kontynuować założyli Narodowo Robotniczą Partię Niemiec.

Narodowo Robotnicza Partia Niemiec była partią sodomitów. Nie ma w tym niczego dziwnego. Narodowo Robotnicza Partia Niemiec była partią marxistowską. A Marx i Engels byli partią sodomitów. Marxizm jest projektem zmiany świata na taki, w którym sodomia będzie uważana za coś normalnego. Ze wszystkich wdrożeniowców Marxa KE do ideału sodomitów zbliżyła się najbardziej.

Inne cechy hitleryzmu kontynuowane są nieprzerwanie. Jugendamt jak dzieci porywał, tak porywa je nadal. Jak III Rzesza Niemiecka mniejszość polską zdelegalizowała, a jej majątek zrabowała, tak Niemcy tę decyzję hitlerowców szanują do dzisiaj. Gdyby poszukać lepiej, takich związków UE z hitleryzmem znalazłoby się więcej.

Pozornie zdawałoby się, że mocnym punktem różniącym UE od marxizmu w interpretacji Hitlera jest stosunek do kwestii narodowej. Elementem socjalizmu hitlerowskiego jest rasizm, a UE rzekomo jest internacjonalistyczna.

To jest różnica pozorna. UE nie jest internacjonalistyczna i do kwestii narodowej ma stosunek ten sam, co III Rzesza Niemiecka. W obu przypadkach czynnikiem decydującym jest granica państwa. I w obu przypadkach granica państwa determinuje skutki mniej polityczne, a bardziej osobowościowe, charakterologiczne. Obie strony granicy i III Rzeszy Niemieckiej i UE zamieszkują różni ludzie, których trzeba dyskryminować. Obie te formacje geopolityczne przypisują nadmierną rolę oddziaływaniu państwa. W III Rzeszy Niemieckiej były to instytucje reichsdeutschera i volksdeutschera. UE jako rozwiązanie traktuje naturalizację imigrantów. Przy czym ta naturalizacja nie ma niczego wspólnego z kulturą. Ideolodzy i propagandyści UE pod pojęciem naturalizacji rozumieją akceptację jakichś mitycznych ideałów świeckości, republikanizmu, prawoczłowieczości itp.

Podobnie umownie w III Rzeszy Niemieckiej traktowane były sprawy rasowe. Obrazował to dowcip z okupacji niemieckiej. Poprzedniej. Jak wygląda rasowy Niemiec? Jest wysoki jak Goebbels, blondyn jak Hitler, szczupły jak Göring i męski jak Röhm. To już więcej krwi aryjskiej płynie w żyłach Żydów łotewskich. Są wysokimi blondynami o niebieskich oczach. Odpowiednikiem Aryjczyka typu nordyckiego w UE jest naród europejski. W III Rzeszy Niemieckiej było widać różnice między konkretnym funkcjonariuszem i ideałem. Ale przymykano na to oczy. Np. pod Göringiem służył gen. Milch. Żyd. Kiedy Göringowi zwrócono uwagę na pochodzenie etniczne gen. Milcha (czyli zaszmalcowano go), odpowiedział, że o tym, kto jest, a kto nie jest Żydem, decyduje on. Żydem był Adolf Eichmann. Półżydem — Reinhard Heydrich. Prof. Chodakiewicz doliczył się, ponad 150,000 osób pochodzenia żydowskiego walczących w szeregach wojsk III Rzeszy (http://www.eioba.pl/a/1tu4/zydowscy-zolnierze-hitlera).

Podobnie umownie traktuje KE naród europejski. Narodu europejskiego nie ma jeszcze bardziej niż nie było czystego Aryjczyka typu nordyckiego ale należy udawać, należy i jednego, i drugiego traktować tak, jakby był („A gdyby tu było przedszkole w przyszłości… i wasz synek mały przechodził… eee w przyszłości. A gdyby tu było nagle przedszkole w przyszłości i wasz synek mały tędy przechodził w przyszłości, którego jeszcze nie macie, więc nie mówcie mi, że siedzi z tyłu!”).

Ideologią UE jest marxizm w interpretacji Hitlera. Najistotniejsze, konstytuujące części składowe są tożsame. Niekiedy dla celów maskowniczych twórcy UE przyjęli inne formy ich wyrażenia.

Pieniędzy nie ma i nie będzie. Cięcia socjalu będą coraz większe. Wywołuje to wściekłą furię ich dotychczasowych beneficjantów. Burzą się. Wychodzą na ulice. Ciskają koktajlami Mołotowa. Wrzenie rewolucyjne obejmuje coraz więcej członków UE i będzie narastać. Coś z tym trzeba zrobić. Nie można zostawić spraw swojemu biegowi.

Można demonstracje uliczne stłumić siłą. No, doba. Już zostały stłumione. I co dalej? Komuniści w prylu tak tłumili, tłumili, aż musieli wszcząć wojnę jaruzelską.

Żądań zaspokoić nie można. Nie dlatego, żeby ktoś nie chciał. Były zaspokajane, kiedy było można. Dopóki nie skończyły się pieniądze. Jak powiadał politruk ze Studium Wojskowego UW — „nawet Salonomowiczowi się nie przelewa w domu z pustego w próżne” —.

Pozostaje wzburzonych oduraczyć. Zrobić im wodę z mózgu. Skierować ich gniew w innym kierunku. Dać im kozła ofiarnego.

Kozioł ofiarny musi spełniać szereg określonych warunków. Inaczej sztuczka się nie uda. Demonstranci muszą uwierzyć w jego winę. Że za obniżenie poziomu ich konsumpcji socjalu odpowiada właśnie on. On i tylko on. I nikt inny. Winny jest tylko kozioł ofiarny. A cała reszta jest niewinna. Bielsza niźli ta polna lelija. Po to w końcu kozła ofiarnego się używa. Inaczej jest nieopłacalny. A to znaczy, że kozioł ofiarny musi być dla nich zrozumiały. Człowiek wierzy tylko w to, co rozumie. Jak czegoś nie rozumie, to tego do swojej świadomości nie dopuszcza. Kozioł ofiarny musi dać się objąć małym rozumkiem bojownika o socjal. Musi być łatwo rozpoznawalny. Wyróżniać się od tła. Być znanym już wcześniej. Mieć znaną historię. Czy na kozła ofiarnego ktokolwiek nadaje się lepiej niż Żydzi?

Czy historia musi się powtórzyć? Czy wierzyciele muszą być znowu mordowani? Czy nie można temu zapobiec? A jeżeli można, to co należy zrobić? Co zrobić możemy my?

Dłużnicy powinni zawiązać tajny spisek. Porozumieć się w skrytości. I w jednej chwili pokazać wała. Według sprawdzonego wzorca. „Nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi?”. Tak, zgadza się, jesteśmy zadłużeni, jesteśmy winni pieniądze. Ale ich nie oddamy. Nie oddamy i już. Nie, bo nie.

Długi Gierka oddać było trzeba, bo Polska, jako dłużnik, była samotna. Ale i tak, wierzyciele dokonali redukcje długu. Część umorzyli. Zastosowali tzw. ekokonwersję. Za spłatę długu były przyjmowane niektóre wydatki związane z tzw. ochroną przyrody obłożone jeszcze warunkami dodatkowymi.

Od tamtego czasu wyrosła cała armia dłużników. Może być potęgą. Tak wielką, że sprostać jej może być trudno. Ale musi przemówić jednym głosem.

Po ogłoszeniu odmowy spłaty długów w jednej sekundzie obligacje państwowe będą nadawały się już tylko do nabicia ich na gwóźdź w sławojce i do niczego innego. W jednej sekundzie banki przestaną być bankami. Staną się tylko budynkami z komputerami. Które wkrótce też przestaną pracować. Bo elektrownia odetnie prąd.

Tajne porozumienie dłużników i zawiązanie spisku nie jest niezbędne. Owszem, wzmaga efekt. Staje się bardziej teatralny. Ale bez efekciarstwa operacja też może się udać.

Zamiast spisku może być efekt domina. Dłużnicy nie muszą składać oświadczeń o odmowie spłaty długów w jednym czasie. Mogą sekwencyjnie. Jeden po drugim.

A jaka w tym wszystkim jest rola nas, blogerów i autorów komentarzy internetowych? Co my możemy zrobić?

Co możemy zrobić, wiadomo. Możemy tylko kłapać dziobem. I niczego więcej. A co to da?

Zauważmy, że rzekoma potęga wierzycieli opiera się na fałszywej informacji. Że sytuacja dłużników jest inna, a sytuacja wierzyciel — inna. My, blogerzy, możemy wystąpić w roli szczurów przegryzających barierę informacyjną. Możemy pokazywać fałsz oficjalnego obrazu sytuacji. Że dobrym modelem stosunków finansowych UE jest piramida puszek w sklepie spożywczym samoobsługowym. Jak z takiej piramidy wykopie się dowolną najniższą puszkę, cała piramida rozsypuje się. Zamienia się w bezładną stertę. Czy to coś da? Nie dowiemy się dopóki nie spróbujemy.